"Ik ben jong in de overgang gekomen zo rond de 40. Ik had niet direct in de gaten dat het de overgang was maar een vermoeden had ik wel.

Ik ben nu bijna 48. Toen ik 46 was ben ik in een hele zware depressie beland. Deze was zo erg dat ik niet meer wilde leven. Ik zat de hele dag op een stoel te huilen. Mijn man durfde mij niet alleen te laten omdat hij dacht dat ik dan mijzelf van het leven zou beroven. Ik kon ook niet meer werken als verpleegkundige.

Ik ben vrij snel door de huisarts naar een psychiater verwezen waar ik ben gestart met antidepressiva en 1,5 jaar cognitieve therapie heb gehad.

Inmiddels gaat het gelukkig weer veel beter met mij. Ik blijf de medicatie wel gebruiken omdat een 2e depressie altijd erger is zei de psychiater." 

"Het zal zo ongeveer halverwege de zomer van 2013 zijn geweest dat ik veranderde. Zo weet ik nu, nadat ik één en ander ben nagegaan op een gegeven moment. Wat veranderde er dan? Nou, ik werd zo vanuit het niets ineens ontzettend chagrijnig. En ook ontzettend prikkelbaar. En een kort lontje? Zeg maar liever géén lontje. Zo uit het niets, zonder ernstige oorzaak, ontplofte ik. Op het werk raakte ik door het minste of geringste ontzettend geïrriteerd. Dan vloog de computermuis door de kamer of smeet ik een la van het buro dicht. Ook vloog dan de bal (mijn stoel) door de kamer. Daar is wel eens wat gesneuveld. Schelden en vloeken deed ik om de haverklap. Ook bij het minste of geringste.

Ik raakte depressief. Wat had het leven nog voor zin? Eén grote rotzooi was het. Veel duisternis. Ik sliep (en slaap) slecht. Paar uur slapen, dan een paar uur wakker. En tussen de 5 en 10x wakker per nacht. Dat komt je gemoedstoestand ook niet ten goede. Het liefst zou ik in een hoekje gaan zitten met een deken over me heen. Onzichtbaar. Ook kwamen persoonlijke stukken weer naar boven. Ervaringen en herinneringen uit het verleden. Niet de leukste. De heftigste. Juist die kwamen nu weer naar boven.

Ook kwam er angst, angst voor van alles. Lichamelijke klachten. En piekeren, een gesprek nagaan en dan menen dat ik het weer helemaal verkeerd had gezegd. Of gedaan. Jeetje, wat onhandig was ik weer!

En vergeten, ontzettend vergeten. De meest simpele woorden niet meer weten. Vork, broek, pen en alle dagelijkse voorwerpen. Die dan anders noemen. En ook niet meer weten waar iets ligt. Bijvoorbeeld huissleutels of mijn telefoon. Vanmorgen hoorde ik mijn buurvrouw nog in huis grasmaaien. Grasmaaien?? O, nee, stofzuigen. En ik heb dagen gezocht naar mijn paspoort. Tot ik vandaag besefte dat ik sinds ergens dit jaar een identiteitsbewijs heb...

Kortom, het valt echt niet mee, dit hele proces. Ondertussen kan ik hard lachen om mijn versprekingen, het gebruiken van andere woorden. De rest vind ik nog steeds lastig, ook al pieker ik een stuk minder erg en als ik wakker lig, lig ik wakker in acceptatie. Ook heb ik hulp gehad van een overgangsconsulente en een aantal goede vriendinnen."

Ik ben in die jaren vaak bij de huisarts geweest, maar tevergeefs.

Ik denk dat ik al zo ongeveer een jaar of 7 aan het kwakkelen ben/was met mijn gezondheid. Allerlei vage klachten had ik. Zo was ik in de ochtend een hele tijd misselijk. Last van duizeligheid, moe, dan weer superactief. Ik ben in die jaren vaak bij de huisarts geweest, maar tevergeefs. Er kon geen oorzaak gevonden worden voor mijn klachten. Mijn eigen idee was, ben ik misschien in de overgang? Maar nee daar was ik volgens de huisarts te jong voor en overgang is een onregelmatige menstruatie en eigenlijk niet meer of minder.

In 2016-2017 voelde ik me met tijden door iedereen onbegrepen. Ik was niet blij, om het minste en geringste geïrriteerd en moe. Ik zat constant in mijn hoofd en was in de veronderstelling dat ik niks goeds kon doen. Ik voelde me nergens veilig, ik vertrouwde niemand. Ook had ik echt geen zin om leuke dingen te doen. Op den duur dacht ik echt, ik kan er maar beter niet meer zijn. Dat zou voor iedereen beter zijn. Dat was het startsein voor mij om wederom contact te zoeken met de huisarts.

Ik had huilbuien van een hele dag en waarom? Ik was chagrijnig en waarom?

Ik kreeg van hem te horen dat ik met de praktijkondersteunster mocht gaan praten en mijn medicatie werd veranderd. Ik had al antidepressiva omdat ik bekend was met chronische depressies. Zo gezegd zo gedaan. De praktijkondersteunster was een alleraardigst vrouwtje, maar ik kon haar over haar problemen laten praten in plaats van over de mijne. Ik had ook geen problemen eerlijk gezegd. Mijn huwelijk is goed, gelukkig heb ik geen geldproblemen, ik heb leuk werk, dus ja. Mijn klachten bleven aanhouden. Ik had huilbuien van een hele dag en waarom? Ik was chagrijnig en waarom? Ik liep de hele dag te steunen en te zuchten, er zat zoveel spanning in mijn lijf! Ik mocht door naar een psycholoog, maar daar was een wachttijd die ik moest zien te overbruggen.

…. en dacht ineens: dat ben ik! Ik ben ‘gewoon’ in de overgang…

Ik heb me in die tijd aangemeld op een Facebook-overgangssite. Daar las ik wat en dacht ineens: dat ben ik! Ik ben ‘gewoon’ in de overgang, ook al was mijn menstruatie nog gewoon op tijd. Ik weet nog dat het de vrijdag voor kerst was dat ik de dokter belde met de vraag of ik aan de Femoston mocht. Ik mocht het proberen van hem, maarrrrrrr het waren wel hormonen en bla bla bla... Ja, dacht ik bij mezelf jij zit er niet mee. Na een week of twee trok de mist in mijn hoofd op.

Ondertussen mocht ik bij de psycholoog komen om mijn depressie te behandelen, tussendoor naar de psychiater en die vertelde me ook dat het gewoon heel goed kan dat de overgang deze klachten met zich meebrengt, vooral als je al een postnatale depressie hebt gehad. Daar kan niemand wat aan doen, de een reageert nou eenmaal heftiger op hormoonschommelingen dan de ander.

Op dit moment heb ik de handvatten voor mijn depressieve gedachtes. Want die zijn er nog wel eens. De Femoston, ondersteunt me in de schommeling van mijn hormonen. ik zeg ondersteunt, want een wondermiddel is het niet natuurlijk. Maar nu ik weet wat er met me aan de hand is en dat het ook weer goed komt kan ik er vele malen beter mee om gaan.

Petra van der Veen 

Half juni 2017 begin ik negatieve gedachten te krijgen:
als mijn kinderen ouder worden, houd ik niet meer van ze, ik ben een slechte moeder, ik ben waardeloos, voor mij hoeft het niet meer etc.
Na de geboorte van onze beide kinderen heb ik twee keer een heftige postpartum depressie meegemaakt, waarbij ik precies dezelfde gedachten had, maar omdat de gedachten beheersbaar zijn, besluit ik het nog even aan te kijken.
Pas begin augustus, als ik een half jaar geen menstruatie meer heb gehad, leg ik de link met de overgang en maak ik een afspraak met een overgangsconsulent.We hebben een verhelderend gesprek. Ik ga er vanuit, dat ik met behulp van haar adviezen, aanpassing van mijn leefstijl en gezonde voeding, de overgang goed door zal komen.
Half augustus vind ik een andere baan, waarin ik mijn draai niet kan vinden en half september krijg ik last van oorsuizen (tinnitus).
Door de combinatie van oorsuizen, piekeren, slapeloosheid, onrust, angst en paniek, word ik zwaar depressief en kom in de ziektewet terecht.
Ik functioneer alleen nog met kalmeringsmiddelen en antidepressiva, verwaarloos het huishouden en kom bijna de bank niet meer af.
Kerst en Oud en Nieuw 2017 gaan in een waas aan me voorbij en op 1 januari 2018, trekt mijn man, die met een burnout thuis zit, het niet langer.
De volgende dag kunnen we bij de huisarts terecht en nog geen uur later bij de crisisdienst.

Er volgen 3 opnames van in totaal bijna vijf maanden. 
Eerst word ik twee weken opgenomen in een open GGZ instelling, maar omdat niemand raad met mij weet, word ik naar dezelfde instelling op een andere locatie gestuurd, maar met intensievere begeleiding.
In de 8 weken, dat ik daar ben opgenomen, gaat het alleen maar bergafwaarts en wil ik niet meer leven….
Begin april volgt een spoedopname van acht weken op de gesloten MPU van een ziekenhuis (Medisch Psychiatrische Unit, de voormalige PAAZ afdeling).
De psychiater schrijft me een ander antidepressivum voor en in combinatie met de therapiesessies, de support van mijn dierbaren en het (lotgenoten)contact met mijn mede cliënten, begin ik langzaam op te knappen.
Ik heb heel veel te danken aan GGZ: gesprekken met mijn ambulant begeleiders, een workshop mindfulness, EMDR behandelingen om mijn tinnitus te accepteren, een jaar lang een keer per week begeleiding aan huis en een vervolgtraject bij Indigo (zusje van GGZ).
Ik word lid van de besloten Facebookgroep Overgangs- en Menopauzeplein, waar ik veel steun en (h)erkenning vind van lotgenoten.
Ik ga mijn antidepressiva afbouwen en progesteroncrème smeren, om mijn neerslachtigheid en stemmingswisselingen aan te pakken en dat werkt anderhalf jaar prima. Daarna ga ik het weer afbouwen, omdat het voor mijn gevoel niets meer doet.
In maart 2021 wordt mijn vervolgtraject bij Indigo in onderling overleg beëindigd.
Mijn herstel is erg moeizaam verlopen, maar uiteindelijk is het me gelukt om uit een diep dal te klauteren. 

Kwetsbaarheid
Hoe heb ik dat allemaal gedaan?
Hoe dan? Vroeger. Hebben we het woord weer. Vroeger.
Ik was een jaar of 18 /19. Werkte al. Ging later pas echt studeren. Géén zin om in de studieboeken te zitten. Nooit geen zin gehad eigenlijk.
Ik werkte doordeweeks fulltime op kantoor. In het weekend in de Piramide, de discotheek in Hoenderloo. Natuurlijk stappen op donderdag en vrijdagavond. Hoe kon ik dat?
Soms 's nachts thuiskomen rond 6.00 uur en dan douchen, omkleden en door naar mijn werk. Echt he? 
Ook de fase daarna. Het gezinsleven.
Werken, studeren, kinderen krijgen, huishouding, man, sociale contacten, 3 keer per week op de tennisbaan. En maar doorgaan.
Slapeloze nachten voor de verzorging van de Kids, ophalen en wegbrengen naar kinderdagverblijven of school. Alles op tijd. Tasjes ingepakt. 'S avonds nog even de mail checken van het werk. Hoppa. Zo heb ik het jaren gedaan. Met een lach, ook met een traan. Nu ben ik al blij dat ik kan werken. Heb nauwelijks puf om te koken en moet mij er toe zetten om het huishouden te doen. 'S avonds plof ik op de bank. Plat op de bank. Als ik terugkijk, op mijn bijna 50ste levensjaar, denk ik. Hoe dan? Waar ben ik gebleven? Is dit het? Ook nog in de overgang. Bleeeee.
Elke verandering vind ik spannend en stel ik uit. Energie is ver te zoeken.
Doelen van kinderen krijgen, groter huis, mooiere auto, betere carrière, heb ik niet meer. Mijn bewijsdrang is weg. Gelukkig ook. Het kostte ook veel energie.
Nu ben ik blij met mijn plekkie, mijn zaak, de Kids en natuurlijk mijn Fiat Pandaatje. Wat is mijn doel nu dan?
Ik ben blij met wat ik heb en soms met wie ik ben geworden. Nog zeker niet helemaal. Wordt of is dat mijn doel?
Blij zijn met mijzelf. Van mijzelf houden. Onrustig word ik ervan.
Ik wil nieuwe toekomstdoelen. Welke?
Nog ruim 15 jaar werken. Dan zit ik op mijn AOW-leeftijd. Hoop ik dan. Jeetje en dan? Ik zie mijzelf wel in een bejaardentehuis. Gezellig met lotgenoten spelletjes doen en samen eten. Beetje scheuren met mijn rollator in de gang. Dat zie ik wel voor me. Alleen wel in goede gezondheid.
Ouder worden lijkt mij niet zo leuk met alle gebreken. Ik zie het bij mijn paps en mams. De aftakeling. Van je lijf, je hoofd. Dusssss op zoek naar een nieuw doel! Toch de richting op van interieur en styling? Verhuizen? Ik weet het niet. Of even een adempauze. In het heden blijven en proberen te genieten, mijzelf beter leren kennen en accepteren dat dit het even is? Er komt wel weer iets op mijn pad. Moet wel. Is er altijd wel gekomen.